Κυριακή 7 Μαρτίου 2010

Οι τελευταίοι μη κομπλεξικοί

Παίρνοντας έμπνευση από τον "Νίκο Αλέφαντο" που έχει γράψει μερικά άρθρα για το Blog του σχολείου, έδωσα και εγώ παρόμοιο τίτλο στο δικό μου. Είναι γνωστό πως πάρα πολλοί νέοι σήμερα, αγόρια κυρίως ασχολούνται με τον αθλητισμό. Και μια μεγάλη πλειοψηφία από αυτούς που παρακολουθούν, κυρίως ποδόσφαιρο, είναι Παναθηναϊκοί ή Ολυμπιακοί.


Μετά τα ντέρμπυ είναι συνηθισμένοι εδώ και χρόνια οι καυγάδες στα σχολεία όπως και η καζούρα όταν ο ένας από τους δύο ξεφτιλίζεται στην Ευρώπη ή από κάποια μικρή ομάδα του πρωταθλήματος. Επίσης θυμάμαι και δύο περιπτώσεις όπου πρασίνισε το σχολείο: Μία πέρσι όταν ο Παναθηναϊκός πήρε το Ευρωπαϊκό στο μπάσκετ και μία φέτος όταν κέρδισε τη Ρόμα στο «Ολίμπικο». Φαντάζομαι ανάλογες φορές θα έχει κοκκινίσει κιόλας.

Όμως, τα πράγματα πολλές φορές ξεφεύγουν από τα όρια μιας «αθώας» καζούρας. Υπάρχει πραγματικό ΚΟΜΠΛΕΞ και το έχουν πάρα πολλοί. Δεν θέλουν απλά να νικάνε, ευχαριστιούνται το ίδιο όταν χάνουν οι άλλοι. Εννοώ πολλοί δεν είναι Ολυμπιακοί, είναι Αντιπαναθηναϊκοί, και το αντίστροφο! Για παράδειγμα, πολλοί Ολυμπιακοί ήταν με τη Ρόμα και Παναθηναϊκοί με τη Μπορντό. Γενικά συμβαίνει αυτό, σε όλους τους αγώνες που δίνουν ελληνικές ομάδες στην Ευρώπη. Εντάξει, ρε παιδιά...Καλή η καζούρα και το κορόιδεμα. Αλλα έχουμε φτάσει στα άκρα. Άτομα να στεναχωριούνται όταν ο αιώνιος αντίπαλός τους κερδίζει στην Ευρώπη.

Πραγματικά ντροπή μας που έχουμε τέτοια νοοτροπία. Γιατί κι εγώ, αν και δεν είμαι ούτε Παναθηναϊκός, ούτε Ολυμπιακός δεν θέλω να το παίξω ακομπλεξάριστος, όταν χάνουν χαίρομαι, αλλά όχι στην Ευρώπη! Για αυτό δεν πάει μπροστά το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, γιατί δεν το αγαπάμε! Αγαπάμε μόνο την ομάδα μας και τη νίκη. Και όταν μια άλλη εκτός της ομάδας μας παίζει στο εξωτερικό, τότε υποστηρίζουμε την ξένη. Μου τη σπάει ιδιαίτερα όταν κάνει ο ένας μια μεγάλη νίκη στην Ευρώπη και ο άλλος προσπαθεί να του τη σπάσει με ότι «επιχειρήματα» του έρθουν στο μυαλό.

Το ξέρω πως δεν ανακαλύπτω την Αμερική, αλλά πραγματικά είναι πάρα πολύ άσχημη κατάσταση. Και δεν μπορώ να καταλάβω τι κερδίζουν με αυτό. Και λες και οι παίκτες έχουν καμιά έχθρα μεταξύ τους και το έχουν μεταφέρει στους φιλάθλους. Αυτοί παίζουν γιατί πληρώνονται. Και οι παίκτες από τις δύο αντίπαλες ομάδες, ειδικά αυτοί που παίζουν μαζί στην εθνική, είναι και φίλοι μεταξύ τους. Μια ερώτηση προς Ολυμπιακούς και Παναθηναϊκούς: Το ξέρετε πως το ’71 στον τελικό του Wembley υπήρχε πανό που έγραφε «Οι φίλοι του Ολυμπιακού μαζί σας»;

Νομίζω πως το παίρνουμε υπερβολικά στα σοβαρά το ποδόσφαιρο, για αυτό άλλωστε γίνονται και τα επεισόδια και υπάρχει και αυτή η δίψα για αίμα με τους διαιτητές που λέγαμε σε μια άλλη ανάρτηση. Και πως οι μη κομπλεξικοί είναι λίγοι πια. Μακάρι κάποτε να μειωθεί αυτό το φαινόμενο, αλλά όσο στο ποδόσφαιρο παίζει τόσο πολύ το χρήμα, με τους χορηγούς, το Πάμε Στοίχημα κλπ να τροφοδοτούν τέτοιου είδους έχθρες δεν είμαι και αισιόδοξος.


Το κείμενο υπάρχει και εδώ